Maandagmorgen: Bakkiestijd! Zo begonnen we ergens in 2019, voor het eerst bij Chris en Lies aan de keukentafel. 2 Keiharde werkers met 3 puberdochters en een bedrijf dat gerund moest worden. Al bijna 20 jaar samen, maar van een huwelijk was het nooit eerder gekomen.
Tot die ene zaterdagmiddag, in de tuin met de buren. Met een pilsje, een wijntje, de waterpijp, een hele hoop gezelligheid en dan, out of the blue, die ene vraag: wil je met me trouwen. Om ’t maar op z’n Rotterdams te zeggen: Lies pleurde van d’r stoel. “Wat zeg jíj nou?” En hij vroeg het nog een keer, waarop een stamelend maar toch overtuigend JA klonk en het was nog lang onrustig daar aan de dijk. Ondanks het feit dat de kater zich de volgende ochtend in volle glorie openbaarde, bleef de vraag én het antwoord staan als een huis en dus begonnen de voorbereidingen en kwamen ze bij mij uit.
2020 moest het gebeuren en dus gingen ze aan de slag met hun huiswerk. Zoals ik gedacht had was Chris in 4 pagina’s klaar en kwam ik bij Lies papier en cartridges tekort om haar huiswerk te printen. Wat was dat een genot om te lezen, van beiden, want ook al is Chris kort van stof, ieder woord was ráák.
Deze speech schreef zichzelf en ik heb nu al voorpret want ik had de meiden ook huiswerk gegeven. Altijd leuk om pubers vragen te stellen over hun ouders. Maar hun antwoorden gaven mij ogen op sap. De trots en de liefde voor hun ouders spatte eraf! Het gaf mij inzicht in en bevestiging van het beeld wat ik zelf van ze had gecreëerd.
En toen kwam corona, het huwelijk werd uitgesteld en we hielden contact. En daar kwam half maart een mailtje van Lies binnen. “Hee Sas, weet je nog, dat stel dat in 2020 zou gaan trouwen?”
We gingen verder waar we toen gebleven waren, bakkiestijd op maandagmorgen stond nog steeds en zo stond ik dus weer op de stoep en vlogen we elkaar in de armen. Wat heerlijk om elkaar weer te zien, te spreken en die meiden! Dat zijn geen pubers meer maar volwassen vrouwen geworden! Het was zo gezellig dat ik een boterham mee at tussen de middag en we nieuwe plannen maakten voor hun huwelijk, nu in iets andere vorm omdat de familie situatie daarom vroeg.
De meiden gingen opnieuw aan de slag met hun huiswerk, want in 3 jaar tijd was er best veel veranderd, maar wat bleef, was de trots en de enorme liefde voor hun ouders. Ook mijn speech evolueerde, want de speech van 3 jaar geleden vond ik niet meer voldoen. Toen het nieuwe huiswerk van de meiden kwam, kwamen bij mij de tranen, wat was dit door alle 3 prachtig geschreven! Het deed me besluiten om mijn geëvolueerde speech in de prullenbak te gooien en opnieuw te beginnen.
Ook deze nieuwe speech schreef zichzelf en reeg de geluksmomentjes van het bruidspaar én hun dochters aan elkaar. En toen, tussen de gevulde koeken en de boterham door, Lies vroeg of ik rollercoaster speciaal voor Chris wilde zingen, zaten we allemaal te janken aan tafel. Ja tuurlijk doe ik dat!
En zo geschiedde, met mijn moeder als mijn bode in mijn kielzog vertrok ik naar ’s Gravenzande. Ik keek er enorm naar uit en man man man, wat hebben we gelachen! Van “ik had nog een pakkie in de kasten hangen” tot een bad nemen met je getuigen, gevuld met droppies, winegums, witte chocola en M&M’s met een fles meloenwijn ernaast. Over nooit gebakken appeltaarten, lauwe biertjes omdat je meissie voorgaat en zo tactvol zijn als een olifant. Over rondslingerende spullen die iedereen altijd kwijt is en Lies dan altijd weer terugvindt, tot de koffie die nooit klaar staat, omdat die vers gemaakt wordt. Over deuren die altijd openstaan, net als hun harten. Alles kan, alles mag, niks is te gek.
Tranen met tuiten hebben we gelachen, de tissues waren hard nodig, zeker toen de meiden alle 3 hun geluksmomentjes voorlazen. Net als alle gasten hing ik ook aan hun lippen en pinkte de tranen weg. Toen ik de eerste noten inzette van rollercoaster, als verrassing voor Chris, werd het stil en kwamen opnieuw de tranen. Het ís ook een rollercoaster waar ze inzitten, het kon niet toepasselijker.
Dit stel, deze meiden, hun liefde voor elkaar, ze zijn met recht een voorbeeld voor velen, ik mocht hun liefde aanhoren, voelen, ervaren, erover schrijven, erover vertellen en erover zingen, ontelbare geluksmomentjes.
En dan kom je terug van vakantie en ligt er een kaartje in de bus, hier kun je toch alleen maar super dankbaar voor zijn.
Lieve Chris en lieve Lies, lieve meiden, Ik hou van jullie!!!
Comments