Inmiddels alweer zo'n jaar of 5 geleden ging mijn telefoon... "Hallo Saskia, je spreekt met Voetbal International..." En toen viel ik stil want ik moest even schakelen en denken, wat heb ik nou toch aan m'n fiets hangen?
Voetbal International dus... Naar het schijnt een welbekend, zeer populair tijdschrift over voetbal. “We zijn op zoek naar een vrouwelijke columnist die wil bloggen over haar kijk op de voetbalzaken die nu spelen. Zou je voor ons willen gaan bloggen?”
Ik moest m’n lachen inhouden. “Nou.. ehm.. ik durf het bijna niet te zeggen, maar ik weet dat voetbal een spel van 11 tegen 11 is, dat er een bal in het doel geschopt moet worden, bij voorkeur in het doel van de tegenstander, je mag geen handen gebruiken, de bal moet binnen de lijntjes blijven, er is één of andere regel waar de gemiddelde mens geen (voet)bal van begrijpt en de spelers verdienen een megasalaris voor 2×45 minuten achter een balletje aan rennen. Tot zo ver mijn kennis van voetbal.”
Het bleef even stil aan de andere kant van de lijn… “ik begrijp dat je geen voetbalfan bent”, sprak de beste man aan de andere kant lachend. “Nou, dat kunnen we nog eens een understatement noemen,” antwoordde ik, maar natuurlijk was ik inmiddels wel stiknieuwsgierig hoe de redactie van Voetbal International bij een trouwambtenaar uitkomt in hun zoektocht naar een blogger???
“Heel simpel, we zoeken iemand die goed kan schrijven, die middenin de samenleving staat, die veel mensenkennis heeft en die een groot inlevingsvermogen heeft. Dan kom je automatisch uit bij een trouwambtenaar. We hebben jouw blogs gelezen en je schrijfstijl is precies wat we zoeken, vandaar!”
Tja.. ik zie de logica er helemaal van in en ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik niet gevleid was door hun telefoontje. Maar Sas en voetbal? Wij zijn nooit vrienden geweest en dat gaan we ook nooit worden…
“Zoeken jullie collega’s van de redactie toevallig niet een blogger voor de Formule 1, of darts, of atletiek? Tennis? Skiën? Schaatsen? Honkbal? Olympische Spelen…?”
Mijn gesprekpartner ligt dubbel van het lachen, maar helaas. Toch komt dit leuke gesprek tot een grappig eind als ik hem vertel dat ik ooit een supertof stel getrouwd heb waar Ajax en Feyenoord in hetzelfde bed lag en waar de klassieker in het voetbal symbool stond voor het huwelijk als de klassieker van de relatievormen, compleet met Ajax-Feyenoord mini quiz met de gasten tijdens de ceremonie.
“Dan was onze theorie zo slecht nog niet: Trouwambtenaren zijn echt van alle markten thuis”, zegt hij grinnikend. “Yep”, beaam ik, “behalve van voetbal.”
Ik moest terugdenken aan dit gesprek toen begin januari Theo Teitsma aan de telefoon hing van het AD met de vraag of ik hem iets kon vertellen over mijn mooie vak. "Maar natúúrlijk Theo", antwoordde ik blij verrast. Gooi er een kwartje in en ik geef je een euro terug en dus vertelde ik over hoe ik BABS ben geworden, over al die prachtige verhalen die me toevertrouwd worden, over de levenslessen die ik er zelf mee op doe en natuurlijk ook over mijn passie zingen die ik verweven heb in mijn werk. Drie kwartier later hingen we op en kwam er een superleuk artikel uit. De reacties daarna waren zo ongelofelijk enthousiast en leuk, ik was er een beetje stil van.
Enkele weken geleden ging wéér de telefoon, deze keer was het een leuke gezellige mevrouw die álles wilden weten over mij, mijn passie voor mijn vak en voor zingen voor het tijdschrift Vriendin. Ook dit gesprek was supergezellig en ook daar rolde weer een prachtig mooi verhaal uit wat vandaag online is gekomen én in het papieren tijdschrift in de winkel ligt.
Met al deze media aandacht moet ik er natuurlijk zelf ook mee aan de bak. Dus hup: aan de slag met Canva, Instagram en Facebook en natuurlijk mag een nieuwe blog niet ontbreken. En zo waren de rollen voor eventjes omgedraaid, stonden niet mijn bruidsparen in de spotlights, maar ikzelf en mijn prachtig mooie vak. Ik ben er stil van...
Comentários