107 dagen: 14 weken en een paar uur. Zó lang duurde het voordat ik weer een huwelijk mocht voltrekken. Man man man, wat een lange tijd. Corona kwam “even” tussendoor fietsen, 26 huwelijken werden verplaatst, 26 bruidsparen verdrietig aan de telefoon gehad, Sommigen waren zó intens verdrietig dat ik meer psycholoog dan trouwambtenaar was, en dat snap ik!
Oh wat heb ik met ze meegeleefd, tranen weggepinkt, verhalen, verdriet, ongeloof en vertwijfeling aangehoord en verbaasd gestaard naar mijn bizar lege agenda.
Hoe ik bij ieder bruidspaar dat hun grote dag in het water zag vallen op hun geplande trouwdag een kaartje liet bezorgen omdat ik heel de dag met hen in gedachten rondliep. Hoe ik met iedere persconferentie de hoop weer zag vervliegen en m’n telefoon weer overuren draaide.
Toegegeven: ik vond het ook doodeng. Met een chronisch ziek kind ben je toch extra voorzichtig, maar wat hèb ik al die prachtige liefdesverhalen gemist!
Tot vandaag, want A&C piekerden er niet over om een pandemie roet in het eten te laten gooien. Dit lieve bijzondere stel heeft een planning en daar kan geen virus hen vanaf brengen. Maar die regels, die verrekte regels.
Ik dook, samen met mijn collega babs, in de “wondere” wereld van de corona. We spraken met alle instanties die ons iets wijzer konden maken over wat wel en niet mocht, want buiten het feit dat onze gezondheid en die van onze bruidsparen op het spel staat, staat ook ons beroep, ons mooie vak op het spel: 1 corona boete is 1 strafblad is weg beëdiging!
Uren hebben we achter de laptop en aan de telefoon gezeten en vandaag mocht ik dan eindelijk weer en oww… die zenuwtjes in m’n buik die altijd wel aanwezig zijn, lieten zich vanmiddag nóg harder horen als anders en terecht, want ik vond het echt spannend.
Toen ik de bruidegom aan zag komen lopen, viel alle spanning van me af, want, zo sprak ik mezelf streng toe: “Doe waar je goed in bent en wat je het liefste doet Sas, vertellen over de liefde!”
En dat deden we en hoe! Het was prachtig, het was emotioneel, het was ongelofelijk intiem. Alles klopte tot in de kleinste details, ieder woord, iedere letter, iedere komma was ráák!
Terug in de auto heb ik even gewoon zo maar stil gezeten. Even de tijd genomen om tot me door te laten dringen hoe mooi dit weer was en me tegelijkertijd realiseerde hoe enorm ik dit gemist heb.
Als ik ’s avonds na het eten m’n app doorlees, zie ik daar het appje van het bruidspaar dat ik eigenlijk vanavond zou trouwen. Zij hadden mijn kaartje gevonden op de deurmat en ja, het was een bizarre dag vandaag, maar er is ook gewoon gewerkt en in de tuin gerommeld. Dat moet ook gebeuren. Toch zaten ze nu met z’n tweetjes aan een biertje om te proosten op de dag.
Wat ik toen deed?? Héél gauw… een biertje uit de koelkast gehaald en een toost genomen. Op C&A die vandaag in volle overtuiging JA hebben gezegd, op M&J, die volgend jaar op 28 mei, op mijn eigen trouwdag met mijn grote liefde, elkaar alsnog het Jawoord gaan geven, maar vooral een toost op de liefde, die nooit, maar dan ook NOOIT zal wijken voor een virus.