Ik denk dat ik dit wel mag stellen: Wil je met me trouwen is natuurlijk by far de allermooiste, allerliefste vraag die je aan iemand kunt stellen. Een vraag die je niet zomaar aan iemand stelt, maar aan de liefde van je leven, waar je de rest van je leven mee wil delen. In rijkdom en armoede, in ziekte en gezondheid en in goede en slechte tijden. De belangrijkste persoon in je leven ga je je jawoord geven, maar om dat te kunnen doen, heb je niet alleen een trouwambtenaar nodig, maar ook getuigen.
Gisteren heb ik mijn laatste huwelijk van 2023 voltrokken en zoals altijd zoek ik voor de ceremonie contact met de getuigen. Ik moet immers zeker weten dat ze aanwezig zijn en in staat zijn om letterlijk getuige te zijn van het jawoord van het bruidspaar.
De getuige in kwestie vroeg me wat er nou eigenlijk van hem verwacht werd. In het kort heb ik het uitgelegd, maar heb ‘m beloofd dat ik daar in de ceremonie op terug zou komen. Dus toen we op de drempel van het jawoord stonden, richtte ik het woord tot de getuigen.
“Hans, we spraken elkaar kort voor de ceremonie even en toen vroeg je me wat er nou eigenlijk van een getuige wordt verwacht. Heeft iemand enig idee?” Ik liep tussen de gasten door en iemand zei: je handtekening zetten! Ja, dat klopt, maar waarom eigenlijk? Heel simpel: stel nou dat de huwelijksakte kwijt raakt of verbrand wordt, dan moeten de getuigen bij de rechtbank verklaren dat het bruidspaar met elkaar getrouwd is en dat zij daarvan getuigen waren. “Ah, nou snap ik het”, zei Hans, waarna hij even een veelbetekenende blik naar zijn vriend de bruidegom toe worp die hij lachend beantwoordde.
“Iemand vragen als getuigen doe je dus niet zomaar, daar denk je echt wel over na. Deze zeer bijzondere vraag stel je aan hen die ontzettend veel voor je betekent, op wie je altijd kunt bouwen, op wie je terug kunt vallen als dat nodig is. Waarmee je eveneens lief en leed deelt, waarmee je heerlijk kunt lachen, maar ook kunt huilen, jullie kunnen dat samen”, waarna zijn ogen even wat waterig werden. Wat een prachtig moment!
Het deed me terugdenken aan mijn eigen huwelijksvoltrekking en aan mijn getuige. Waar ik geen seconde over na hoefde te denken, omdat het voor mij zo klaar als een klontje was. En dus stelde ik mijn lieve oma Jo de vraag of ze, ook namens mijn lieve Oop mijn getuige wilde zijn. Het was een emotioneel moment en nog altijd raakt het me. Ze was erbij toen Arjan en ik elkaar voor het eerste ontmoetten in 2001 en was ook degene die tegen me zei: “Wijfie, jij bent hartstikke verliefd!”
Ik ben nog steeds zo dankbaar dat ze haar handtekening gezet heeft en ik mag me ontzettend gelukkig prijzen dat ze nog altijd leeft en ongetwijfeld ook deze blog met tranen in haar ogen zal lezen als ik ‘m naar haar doorstuur.
Vandaag ontving ik deze foto, gemaakt op het 50 (!) jarig huwelijksfeestje van mijn ouders en wat ben ik hier ontzettend blij mee! Mijn lieve oma Jo en ik, met grote dank aan RiCon Fotografie, die dit moment zó geweldig wist te grijpen.
Comments