“Hoe lang duurt het, dat ik stil moet zitten?” vraagt ze me als ze klaar staat met haar mandje met bloemblaadjes. Ongeveer driekwartier, zeg ik.
Ik zie haar gezichtje vertrekken. “Driekwartier is best wel lang, dat is wel 45 minuten hè!”, zegt ze, alsof ze mij wil doen beseffen hoe lang dat wel niet is. “Ik ga een mooi verhaal vertellen over tante Martine en ome Erwin en ik hoop dat jij het ook leuk vindt, dan zul je zien dat de tijd heel snel voorbij is!” Ze kijkt me aan met een blik van eerst zien, dan geloven.
Vandaag gaat ze feestvieren, omdat tante Martine en ome Erwin gaan trouwen. Ze wil lekker dansen vanavond, maar eerst gaan ze trouwen. En dan moest ze stil zijn van mama, maar dat vindt ze wel lastig. Ze zucht nog maar eens diep en loopt dan naar voren om haar blaadjes uit te strooien. Als de bruid binnenkomt en ik de eerste noten zing van Near, wat voor het bruidspaar zoveel betekent, zie ik dat ze onder de indruk is.
Als ik aan de gasten vraag wie van de stellen elkaar NIET via internet heeft leren kennen, steekt ze haar vinger op. “Ik heb hem op school leren kennen.” zegt ze dapper.
6 jaar is ze, Tess, een stoere meid! Vandaag heftig verliefd op Lars, maar gisteren nog niet. En morgen is het misschien wel weer over, maar dat weet ze nu nog niet, daar moet ze nog even over nadenken. Groen is z’n lievelingskleur, maar zij vindt ‘t niks. Ze vindt roze leuker, net als haar prachtige jurk. Het past ook zo mooi bij de blaadjes die ze gestrooid heeft voordat de bruid binnenkwam. En oh ja, de jurk van tante Martine is ook mooi, maar ze vindt die van zichzelf mooier, want die is roze.
Voor zover het nog moest, is het ijs nu gebroken. Ze heeft haar zegje gedaan en ik kan weer verder met mijn verhaal. Gaandeweg zie ik in m’n ooghoeken dat bij Tess de tranen over haar wangen biggelen. In een splitsecond besluit ik er niet op in te gaan. Ik geef haar een knipoog als teken dat ik ’t gezien heb en dat het okè is, waarna ik ook haar mama een meelevende blik schenk.
Als ze de ringen komt brengen is ze helemaal stil, compleet onder de indruk, maar ze doet het prachtig en zo liefdevol. Na de ceremonie komt er een snik los, ze heeft ‘m duidelijk ingehouden en ze zoekt troost bij mama, die haar liefdevol oppakt.
Ik loop naar ze toe en wrijf d’r over haar ruggetje. “Vond je het zo spannend Tess?” vraag ik zachtjes. Ze knikt, veegt haar tranen weg en zegt: “Een beetje, maar ik vond je verhaal zó mooi, dat wil ik ook, als ik met Lars ga trouwen.”
Vertederd kijk ik haar mama aan en Tess schenkt me een dankbare blik als ik in haar oor fluister: “Beloofd!”
Comments