Zondag 18 september 2022
Slechts 2 dagen voor hun trouwdag, op een regenachtige zondagmiddag, pofte ik bij ze op de bank. Ik moet eerlijk zeggen: ik had er moeite mee om m’n gezellige warme huis en m’n mannen achter te laten en door de stromende regen naar Dordrecht te rijden op een zondagmiddag, maar als de bruidegom internationaal vrachtwagen chauffeur is, dan is het geen optie om door de weeks af te spreken, dus blijft het weekend over en zo geschiedde.
Eenmaal binnen beginnen we met een heuse TP (tompouce), gevolgd door een kaasplankje en ik moet stevig in m’n schoenen staan om nee te blijven zeggen tegen een wijntje (makkelijk, lust ik niet) of tegen een biertje (oef!). Ik hou het braaf bij een glas water en uiteindelijk zwicht ik voor een glas sinas. Het is supergezellig en als ik na dik 3 uur weer vertrek heb ik de speech al grotendeels in m’n hoofd zitten.
Thuis begin ik gelijk te schrijven, want inspiratie valt niet te plannen en je moet het ijzer smeden als het heet is. In no time rolt de speech uit m’n toetsenbord, klaar voor dinsdag.
Dinsdag 20 september
In het kantoor van de bodes trek ik mijn toga aan en mijn oog valt op het planbord aan de muur. Het staat volgeschreven met van alles en nog wat, maar het zijn juist de dagen die mijn aandacht trekken.
Kalmaandag, Dansdag, Wensdag, Verwonderdag, Wij(n)dag, Schaterdag en Zindag.
Ik blijf er gebiologeerd naar kijken, m’n gedachtes gaan met die prachtige woorden aan de haal en ik besluit gelijk om mijn speech half om te gooien. Inspiratie valt niet te plannen, ook niet met een planbord.
Dansdag, zeg ik tegen de bode, het is vandaag Dansdag. Ze kijkt me verwonderend aan en ze ziet ’t aan m’n ogen, dit wordt een spontaantje. Overspoeld door de inspiratie van die 7 woorden op het bord, loop ik te ijsberen door het kantoor. Amper 10 minuten voor de ceremonie ben ik in m’n hoofd die hele speech aan het omgooien. En dan ineens: BAM, valt alles op z’n plek. Ik kijk de bode aan en zeg: Kom, we gaan dansen!
Als de gasten staan te wachten, in afwachting op het bruidspaar op de prachtige klanken van Il Divo, krijgt de zus van de bruidegom het te kwaad. Ik pak zo onzichtbaar mogelijk de doos met tissues en biedt ze die aan. Dankbaar maakt ze er gebruik van als het bruidspaar binnenkomt zoals ik hoopte… dansend op die prachtige klanken.
“Lieve gasten, wat voor dag is het vandaag?” vraag ik aan het grote gezelschap.
“Dinsdag!” wordt er geroepen en er is zelfs nog iemand die “Prinsjesdag” roept.
“Nee lieve mensen, is het vandaag geen dinsdag, het is vandaag dansdag.”
Zo begin ik mijn speech en iedereen luistert ademloos, je kunt een speld horen vallen. Als we de huwelijksakte tekenen en de schoonzoon van het bruidspaar pijlsnel het volgende liedje aan zet als we bijna klaar zijn, zie ik mijn kans schoon. Op deze prachtige Spaanse klanken moet je maar 1 ding doen op dansdag als je net elkaar je jawoord hebt gegeven.
“Wat denken jullie ervan? Op deze muziek, op deze dansdag?” Ik hoef het ze geen 2 keer te vragen, galant vraagt de bruidegom de hand van zijn kersverse vrouw en samen dansen ze op die heerlijk Spaanse klanken, onder groot applaus van de gasten. En ik? Ik geniet! Van de liefde, van dit prachtige paar, van de muziek en van hun dansmoves. Ze zijn bijna niet meer te stoppen.
Aan het eind van de ceremonie krijg ik een dikke knuffel van de Colombiaanse moeder van de bruid, die in het Spaans een spraakwaterval over me heen stort, waarna haar kleindochter zegt: “Oma, ze spreekt geen Spaans hoor”. Het geeft niet, ik verstond ieder woord, want de tranen in haar ogen en haar warme omhelzing zeiden me meer dan alle woorden die ze me toevertrouwde. Samen dansen we de ceremonie uit en de rest van de dag krijg ik de Spaanse muziek niet uit m’n hoofd.
Op Schaterdag krijg ik een lieve mail van ze, hoe ze zó hebben genóten van de ceremonie, hoe leuk ze het vonden dat ik ze uitnodigde om te dansen, dat ze me plechtig beloven om dansdag in ere te houden en dat ze me zeker foto’s zullen sturen.
Enige tijd hoor ik niks, maar dan… op de valreep van dit bizarre trouwseizoen krijg ik via de mail nog een lieve mail met foto’s van het trotse echtpaar. En hoewel het vandaag wensdag is, vier ik stiekem vandaag dansdag, niet zomaar een dansdag, maar hún dansdag.
Commentaires