In tijden van corona zijn er helaas maar weinig bruidsparen die hun grote dag door laten gaan. Door de pandemie moeten er zoveel aanpassingen gedaan worden aan de grote dag ten opzichte van de oorspronkelijke opzet, dat het bijna niet leuk meer is om nog te trouwen. En dus is mijn agenda leger dan leeg en dat snap ik!
De huwelijken die nu nog wel doorgaan, zijn intenser dan ooit omdat we met elkaar meer dan ooit begrijpen waar het nou écht om draait, de liefde! Ik geniet er nóg meer van dan ik deed en gelukkig heb ik in dit afgelopen jaar ontdekt dat er 1 ding is waar we, ondanks alle maatregelen, geen concessies in hoeven doen. In het vertellen van de liefde. Oké, toegegeven: ik kan niet meer zo vrijelijk bewegen als ik gewend was in de ceremonie. Zet mij niet achter een spreekstoel want ik kwijn daar weg. Het creëert niet alleen een fysieke maar vooral ook een mentale afstand tussen mij en het bruidspaar en als er iets is wat ik NIET wil, dan is het wel een mentale afstand.
Godzijdank heeft corona geen vat op de inhoud. Juist omdat we ons allemaal zijn gaan realiseren waar het nou écht om gaat, is de boodschap, het verhaal, het dagboek van de liefde van het bruidspaar, belangrijker dan ooit geworden.
Vandaag mag ik weer… een uniek stel (maar dat zijn ze allemaal), op een unieke locatie, namelijk middenin een koeienstal. Hoe gaaf is dat!!! De gasten op hooibalen, een vlaai als taart (nee… géén koeienvlaai) en, ik heb het niet voor niets De Koeienspeech genoemd, allerlei spreekwoorden in de speech verwerkt die over koeien gaan. Voor mij is dit ook voor het eerst en natuurlijk hou ik, zoals altijd, rekening met de locatie, dus ik heb een paar klompen geleend, staat vast geweldig onder m’n toga.
Dit bruidspaar houdt van een geintje, dus dat wordt lekker geiten in de ceremonie, tussen de koeien, met strooibalen, op klompen. Ik hou er van!!
Comments