Babs in hart en nieren én van alle markten thuis
Het is woensdagmiddag en ik rij naar een voor mij onbekende locatie in Strijen, genaamd KoffiePunt40, voor de huwelijksvoltrekking van Bart & Roxanne. Eenmaal aangekomen word ik al helemaal blij, want er staan schaapjes in de wei! Ik heb een enorm zwak voor schaapjes en als ik het geblaat hoor van de lammetjes maakt mijn hart net zo'n sprongetje als de schaapjes zelf.
Tijdens de ceremonie laten ze zich goed horen en ik geniet met volle teugen, niet wetende dat er één schaapje in paniek is, want die is vanmorgen onder het hek door gekropen en kan nu niet meer bij z'n mama. De oelewapper! De eigenaresse van KoffiePunt40 maakt zich zorgen om haar schaapje en zou het liefst zo snel mogelijk de wei in gaan om het te vangen en terug te brengen bij z'n mama, maar ja, in je uppie is dat natuurlijk niet te doen.
Spontaan bied ik aan om te helpen. Dat ik alles behalve gekleed ben op een lammetjes reddingoperatie en inmiddels m'n hakken had verruild voor m'n slippers weerhoudt me er niet van om te gaan helpen. Maar... de gasten willen eerst taart en wat drinken.
"Zal ik je helpen?" vraag ik en ze neemt mijn aanbod van harte aan. Fijn hè, jarenlange horeca ervaring. En dus help ik haar met het snijden en uitserveren van de bruidstaart. Gris daarna een pennetje en een papiertje van de bar, neem bij de gasten hun bestelling op en terwijl de eigenaresse alles klaarzet, serveer ik de eerste drankjes aan de gasten uit, mijmerend over hoe leuk het toch is om in de horeca te werken. Het valt de gasten en het bruidspaar ook op: "Nou Sas, jij bent ook van alle markten thuis!"
Als iedereen aan de borrel zit, is het tijd om het lammetje bij z'n mama te krijgen. Samen banjeren we de wei door en zowaar krijgen we het voor elkaar om het lammetje los te krijgen van de groep andere schaapjes. Samen drijven we het lammetje richting het hek waar hij vanmorgen nog onderdoor piepte en net als we denken, het lukt, zet ie het op een rennen, piept precies tussen ons door en kom ik net 20 centimeter arm tekort om 'm te vangen. We ondernemen nog een tweede poging, maar het arme lammetje is daardoor nóg meer gestresst dan het al was, dus we laten 't voor wat het is. Hopelijk lukt het vanavond wel, als het wat koeler is.
Enigszins bedremmeld rij ik een half uurtje later naar huis, balend dat het niet gelukt is. Gelukkig laat ik wel een intens gelukkig en vooral dankbaar bruidspaar achter en ik weet gelijk hoe ik dit bruidspaar zal herinneren. Niet alleen aan hun speech, maar vooral aan dat stoute, ondeugende lammetje. In ieder geval hebben ze er onbedoeld voor gezorgd dat ik als babs weer een "functie" erbij mag zetten: taartsnijder, bediende én.. schapenherder.
